Naszymi ścieżkami
Ciężko chore i niewidome dzieci mają ponoć niezwykły dar odczuwania otaczającego ich świata.
Chciałabym pokazać jej tak wiele: bogactwo lasu, jego zapach, świergot ptaków. Chciałabym, by dostrzegła promienie słońca padające na jej twarz.
Chciałabym nauczyć ją małych radości, bo te wielkie skradł nam los, wrażliwości i patrzenia sercem na to, czego jej oczy już nie widzą.
Opowiadam jej to wszystko ze swojej perspektwy, a ona wdzięcznie słucha mego głosu. Lubi jak się do niej mówi, wtedy czuje się bezpieczna.
.
Tak wiele chciałabym, a tak niewiele mogę...
.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz