"ONA BĘDZIE ZDROWA" - ufaj Bogu wbrew nadziei.
Kilkanaście dni przed świętami Bożego Narodzenia 2015r. dowiedziałam się, że Olimpia leczenia jednak mieć nie będzie, bo BioMarin zrezygnował z rozszerzenia badań klinicznych na nowe dzieci. Byłam zupełnie załamana, sponiewierana w bólu i nie mogąca się pogodzić z faktem, że moje ukochane dziecko zostało przez los skazane na powolne umieranie. Przecież powinnam umieć uchronić to, co kocham najbardziej na świecie, ale nie potrafię, nie wiem jak. Ona wolno umierała i moja nadzieja na jej leczenie wraz z nią. To też był czas, w którym usłyszałam, by sobie dać spokój z tą walką o leczenie, by się pogodzić z Olimpii chorobą, bo nic nie można zrobić. Usłyszałam coś... czego nigdy usłyszeć nie powinnam, jak okrutnie to bolało, jedne wypowiedziane zdanie odebrano mi wszystkie siły do życia. Przed moimi oczami była ciemność, każdy ruch, każdy dotyk, każda myśl sprawiała mi niestworzony ból, jakbym składała się z pobitych, ostrych szkieł i każde z osobna zdawało mi głębokie rany. I w tej wielkiej ciemności, dwa dni przed wigilią jako mój krzyk rozpaczy powstało wydarzenie "JA CHCĘ ŻYĆ - napiszcie list do BioMarin" (https://www.facebook.com/events/846603038794134/?ti=cl), dzięki któremu Olimpia po 9 miesiącach walki dostała w ramach "terapii współczucia" szansę na leczenie i życie.
·
To była wigilia 2015r.
Pamiętam każdą chwilę tego dnia jakby to było dziś, bo moment naszej rozmowy wyrył się głęboko na dnie mego serca.
Wtedy tak bardzo nie chciałam tych zbliżających się świąt, tego składania życzeń, kolacji wigilijnej i tej całej otoczki z nimi związanej. Rok wcześniej nie znałam diagnozy i miałam nadzieję, że Olimpii nic poważnego nie dolega, że dostanie leki od padaczki i wszystko będzie jak dotychczas.
W grudniu 2015r. nadziei już na nic nie miałam.
·
W wigilię miałam dyżur, od rana walczyłam ze łzami, wszyscy wokół się uśmiechają, cieszą, mówią o prezentach, gościach, pięknych strojach, pysznych potrawach, a we mnie tylko beznadzieja, smutek i tęsknota za tym jak było kiedyś i myśl o tym, że mój świat się skończył. Nie miałam sił nawet udawać, że jakoś się trzymam. Byłam totalnie zdruzgotana życiem, odarta z resztek nadziei... Jako że nie miałam żadnej pacjentki postanowiłam odmówić różaniec i tak idąc szpitalnym korytarzem w swoich myślach powiedziałam: "Jezu, Ty się nam rodzisz, wiesz chciałabym, by Olimpia też narodziła się na nowo, by wraz z Twoimi narodzinami rozpoczął się jej proces uzdrawiania. Pamiętasz dałeś mi SŁOWO! A zobacz ja jestem na dnie rozpaczy bez nadziei na jej leczenie". I w tym dokładnie momencie telefon oznajmił mi, że przyszła wiadomość. Trzymając w dłoni różaniec czytam: "Drodzy Państwo, nazywam się Dariusz ... , chciałbym zapytać o kilka spraw związanych z możliwościami leczenia enzymatycznego Olimpii, proszę o kontakt pod numerem ..."
I bez chwili wahania, z mocno bijącym sercem dokładnie w 
🕛 dzwonię!
·
Słyszę spokojny głos młodego mężczyzny, który mi mówi:
"Przepraszam, ale nie mam dla pani żadnych wiadomości na temat leczenia Olimpii. Pewnie dostaje pani wiele różnych wiadomości na stronę córeczki i nie na wszystkie odpowiada. Od rana czułem potrzebę, żeby się z Wami skontaktować. Proszę zaufać Bogu i powierzyć córkę Jemu. Nie wiem, czy jest pani wierząca, ale żeby pani zrozumiała sens tego co chcę przekazać muszę opowiedzieć pani historię naszego życia. Mamy córeczkę Emilkę, która jest w wieku Olimpii i jakiś czas temu zaczęło się z nią coś złego dziać. Rozpoznano ostre autoimmunologicznege zapalenie wątroby. Pomimo podjętego leczenia w szpitalu w Krakowie, wyniki badań były coraz gorsze i stan naszego dziecka się sukcesywnie pogarszał. W czasie kiedy stan córeczki był bardzo zły i czekały ją kolejne bolesne badania pojechaliśmy na mszę z modlitwą o uzdrowienie z o. A. Szustakiem zostawiając córeczkę w szpitalu z babcią. Na tej modlitwie moja żona dostała od Boga SŁOWO, że Emilka będzie zdrowa. Byliśmy także w Medjugorie prosić Matkę Bożą o opiekę i zdrowie dla naszego dziecka. I od tamtego czasu stan Emilki... tylko się pogarszał, wyniki wydolności wątroby były bardzo złe, a wątroba coraz mocniej uszkodzona. Po wielu tygodniach szpital w Krakowie wyczerpał możliwość leczenia i Emilka została przetransportowana do CZD w Warszawie. Jedynym ratunkiem wydawał się być tylko przeszczep wątroby. Po przyjęciu w CZD lekarze postanowili zrobić swoje własne badania. Wyniki były złe,... bardzo złe,... ale ciut lepsze niż te z Krakowa. To był moment, w którym w sercu uznaliśmy, że nasza córeczka zostaje uzdrawiana. Od tego czasu zaczęliśmy Bogu dziękować za łaskę zdrowia dla niej. Zaufaliśmy Bogu, wierzyliśmy mocno w to, że dla Niego nie ma nic niemożliwego. Chcieliśmy zabrać dziecko do domu, co bardzo nie spodobało się lekarzom. Mówiliśmy im, że wyniki są lepsze, że to dziecko, że wątroba to taki narząd, który ma zdolność regeneracji, a oni patrzyli na nas z politowaniem mówiąc, że takie zmiany się nie regenerują, bo wątroba jest bardzo uszkodzona, prawie martwa. Po kilku dniach wyniki się znów troszeczkę poprawiły, a my za zgodą lekarzy wróciliśmy z naszą córką do domu z zapewnieniem, że będziemy co kilka dni kontrolować wyniki wydolności jej wątroby, a w razie pogorszenia natychmiast wracamy do CZD. I wie Pani co... ja jestem młodym człowiekiem, a dziś Emilka ma lepsze wyniki wątroby niż ja. Praktycznie nie ma śladu po chorobie. Nie potrzeba było już żadnego leczenia, a tym bardziej przeszczepu, który miał być ostatnią szansą, by nasza córeczka mogła żyć. Proszę zaufać Bogu i powierzyć Olimpię w Jego ręce. My z żoną codziennie modlimy się za Olimpię i modlić się nadal będziemy".
·
Takiego niezwykłego świadectwa wysłuchałam w pracy, w dzień wigilii, w chwili gdy wydawało mi się, że więcej znieść nie potrafię.
Może część z Was powie, że to przypadek.
Może...?!
Dla mnie to Posłaniec od Boga, który podniósł mnie, taką umęczoną z kolan, tchnął we mnie niezmierzone siły i dał nową nadzieję na to, że choć medycyna jest bezradna mam jeszcze Boga. I w Jego ręce powinnam złożyć nasz los.
·
Dlaczego Wam o tym piszę?
Bo kilka dni temu, Pan Darek napisał do nas znowu wiadomość... że służbowo będzie niedaleko nas i jeśli się tylko zgodzę chciałby nas odwiedzić, zobaczyć Olimpię, Inez.
Nigdy się wcześniej nie spotkaliśmy, ale jak tylko spojrzeliśmy sobie w oczy mieliśmy wrażenie, że znamy się całe życie.
Dziś już nie Pan Darek, a Darek przybył do nas jak Boży Posłaniec z nową nadzieją i wiarą w dane nam SŁOWO.
·
Czasem jest po ludzku trudno, pojawia się zbyt wiele pytań, wahań i rozterek. I doszłam do wniosku, że nigdy nie można tracić nadziei, bo Bóg jest większy od naszej biedy. A tam, gdzie medycyna nie daje zbyt wielkich nadziei, jest jeszcze miłość Jezusa, która dokonuje całkowitych uzdrowień. Dlatego Mu☝️od jakiegoś czasu mówię, by troszczył się o nas. Tylko tyle. Nie mam już sił na całe litanie próśb. Raczej dziękuję za to co mam.
On wie sam czego nam potrzeba najbardziej.
·
🥇Dziękuję Magdalena i Dariusz oraz Waszym dzieciom Emilii, Stasiowi i Karolince za pamięć w modlitwie, za siłę, którą mi daliście i za to, że moja Olimpia zamieszkała na stałe w Waszych sercach.
🥈Dziękuję Elżbieta, że wytrzymałaś ze mną te trudne 12 godzin dyżuru.
🥉Dziękuję wszystkim tym, którzy dotrwali do końca mojego najdłuższego posta.
🏅Dziękuję Bogu, że jeszcze ma do mnie cierpliwość i dodaje mi wiary wtedy, kiedy ja zaczynam wątpić stawiając na mojej drodze tak cudownych ludzi.
·
·
PS. Jakieś dwa miesiące temu zaczęłam czytać artykuł w gazecie "Miłujcie się!" z maja 2014r., którą kiedyś już używaną wzięłam z kościoła i przywiozłam ze sobą do DE. Z każdym przeczytanym zdaniem tego tekstu odkrywałam, że opisana historia jest mi bardzo znajoma. Tak, znam to! To przecież ten sam człowiek, który do mnie w wigilię dzwonił!
A w nim pięknie o uzdrowieniu swojej córeczki Emilki opowiadają Magda i Darek.
Ja w tamtym czasie, gdy oni spisywali swoje świadectwo żyłam pełnią życia, bez większych trosk, przekonana o tym, że jestem najlepszym kowalem swego losu...,
a Bóg, był mi jeszcze nieznanym Bogiem.
Poznałam go trochę później <3
Jakie to wszystko niezwykłe prawda?
·
Nie mogłam o tym wszystkim nie napisać.
#OlimpkowaMAMA
⚽
🇵🇱 - 
🇨🇴 KOLUMBIA 
🙏
🇺🇾 "Kamil w Urugwaju - wesprzyj naszą wspólną misję. Domy Serca" https://www.facebook.com/events/163045104554399/?ti=cl
